Op het moment van schrijven van deze column lopen de zeeën erg hoog in het Verenigd Koninkrijk en lopen de spanningen voor de resterende lidstaten van de EU ook hoog op. Prime Minister May is zeker niet te benijden met een klus die bijna onhaalbaar lijkt. Is het toneel of werkelijkheid? Je zou bijna zeker weten dat dit nooit goed kan aflopen. Voor géén van de partijen. Ik zie alleen maar verliezers.
Zeewier
Terwijl de Brexit volop en bijna elke uur in het nieuws is mogen we ons ook nog eens buigen over het probleem van de windmolens op zee. Daarbij komt aan de orde of het aan te bevelen is dat zeewier binnen de windmolenparken mogelijk moet zijn. Dat mag op dit moment niet. Ondertussen is het grootste zeewierlaboratorium ter wereld in het Nederlandse Petten geopend. Wist u dat er wel 18.000 soorten zeewier op aarde zijn? Ik dacht dat de garnalensoorten talrijk zijn, maar dit spant de kroon. Driedimensionaal kweken is mogelijk en dat is de reden waarom dit met kop en schouders boven de landbouw uitsteekt. Techneuten bij TNO hopen dat eind 2019 voor het eerst een auto op zeewierbrandstof rijdt. Aan ruimte geen gebrek want 70% van de aarde bestaat uit water, zeggen de optimisten. Negen procent van de Noordzee zou een tiende van het totale Nederlandse energieverbruik kunnen leveren. Pas in 2035 gaan we dat op z’n vroegst, volledig exploitabel, meemaken. Wat moet je ervan vinden wanneer het nu alleen nog maar toekomstmuziek is? Een bedreiging of juist een kans voor de ‘nieuwe Noordzee’? Het EU Gemeenschappelijk Visserijbeleid zal in elk geval kantelen en wat doet een grens tussen het VK en de rest van de EU dan nog?
De Europese grutto
Nog zo’n onderwerp dat volop in het nieuws is en onderwerp is van de Europese problemen waar we elkaar als lidstaten compleet in de weg zitten; de grutto. De grutto is in 2015 door Nederland als nationale vogel aangewezen. Waar in Nederland de grutto, wulp en kievit volledig worden gespaard stonden ze in Frankrijk op de menulijst. Wat vinden we daarvan? Vogelbeschermers staan op hun achterste benen. Frankrijk heeft het jagen op deze vogels weer voor één jaar verboden, maar na 2019 zou het weer helemaal los kunnen gaan. Het lijkt hetzelfde als met de glasaal. Frankrijk vangt de glasaal weg, exporteert deze naar China, en wij sparen de volwassen aal (verboden vistijden) om de stand van de aal te verbeteren. Heel frustrerend en vooral omdat de vermaledijde Fransen ons ook nog eens dwars zitten met de pulsvisserij, het vissen met kleine stroomstootjes om vooral heel veel brandstof te besparen. Dat is hoofdzakelijk voor de tongvisserij, waarvan wij als Nederlanders 70% van het Europese quotum hebben. De Fransen zullen die visserij niet eens kunnen doen, dus ‘zetten wij als EU-lidstaten elkaar gewoon de poot dwars’. In vroegere jaren werden dan deals gemaakt: jij iets meer van dit en ik iets meer van dat; ‘Leven en laten leven’. Natuurorganisaties vrezen dat de jacht op de in Nederland beschermde vogels in Frankrijk weer wordt gelegaliseerd. Het Ministerie van LNV maakte eerder bekend een bedrag van negen miljoen euro in het behoud van de boerenlandvogels te investeren. Ik snap niet waarom deze kwesties, zeg maar conflicten in belang, niet op een originele eigentijdse manier kunnen worden opgelost. Diplomatie op hoog ministerieel niveau is hard nodig!
In het ei zit een haantje
Volgend punt: bij de aanlandplicht voor de visserij werd wel het pleidooi gehouden dat er in de andere sectoren veel meer aan de hand is. Zo worden er wel 45 miljoen haantjes onnodig gedood omdat ze in een ei zitten waar ze niet hadden moeten zitten. Vervolgens ongewenst zijn en moeilijk teruggestopt kunnen worden. Ze worden massaal vergast, ingevroren en daarna verkocht voor doeleinden zoals dierentuinen en/of de petfood industrie. Ze leven één dag en daarom heten ze allemaal ‘eendagskuiken’. Binnen nu en afzienbare tijd gaat daar een einde aan komen. Chemische analyse van de vloeistof rond het embryo gaat aantonen of het een haantje is. Dan worden ze niet uitgebroed. Het probleem bestaat dan niet meer. Tot die tijd worden mannetjeskuikens in Nederland vergast. In het buitenland worden ze ook wel fijngehakt. Ook dat is de Europese Unie. Een EU op verschillende snelheden en dat verschil gaat het Verenigd Koninkrijk in de komende jaren alleen maar groter maken. Producenten accepteren die verschillen niet en dat bemoeilijkt het coöperatieve denken in alle geledingen. Ik zeg dat de Brexit slechts het begin is, omdat we het gemeenschappelijke beeld blijkbaar voor een groot gedeelte kwijt zijn geraakt. Daar zou de Europese Unie heel snel lering uit moeten trekken voordat het allemaal echt te laat is.
Deze column van Johan Nooitgedagt, voorzitter van de Nederlandse Vissersbond, is eerder geplaatst in FishTrend.
