Het is maandag 4 oktober als wij met ons busje richting Eemshaven rijden. We varen ‘s middags om 14.00 uur voor stroom de Eems af en gaan via het Rifgat naar zee. Het is een klein koudje uit het zuidwesten en eenmaal buiten de botenlijn ga ik lekker de kooi in en word de volgende morgen gewekt met een bakkie.
Het winterseizoen is weer begonnen en het lange stomen richting de kreeftenbestekken is voor ons weer wennen, want met de pulstuigen konden we meestal na een uur of drie weer vissen. Nu is dat een ander verhaal en begint het vissen meestal pas na een uur of 16-20 varen, en dat vaak tussen depressies door. Het betekent vaak weinig lichamelijke rust door het slingeren van het schip; denk maar aan Deathliest Catch. De winter vergt dan het uiterste van schip en bemanning. Maar we hebben jammer genoeg geen andere keuze en je moet gewoon hopen op een milde winter.
We zetten onze netten in Deens gebied uit op 55.25 NB en doen een trek noord-in. Na vier uur halen we onze netten en de vangst is een kist of vier schol en zeven kisten kreeft plus een 25 kilo tarbot. Op zich een leuke trek. Hierna doen we een dagtrek oost-uit boven het Wrak van de UK 2 en ook hier zien we wat bewijs van vis, kreeft en zwartvis (tarbot/griet). De derde trek maken we richting de Hundebol. Dat is ook weer een bekend wrakje bij de kreeftenvissers. We halen net onder de 56 NB. Wederom zit er een schraperijtje in. We besluiten dezelfde trekken weer terug te doen en zo liggen we woensdagavond weer bij het Slagschip te halen. Dat wrak ligt net op de Duits-Deense grens.
Bij ons ligt de PD 43 Annegina. Die ligt aldoor net iets bewesten onze kreeftenlijntjes. Als wij een trek met hem meedoen zien we gelijk wat meer scholletjes er bij. Dus we houden hem zo wat op en neer. De trekken duren een goede vier uur, de vangst is redelijk en het is lekker rustig op het strookje. Het is heerlijk visweer en af en toe help ik even wat mee, breng een bakkie bij de jongens en kook het eten tussen de wachtjes door. De kotter gaat met 5 km per uur stapsgewijs door het water, dus is het lekker rustig aan boord. De slingerankers hangen evengoed in het water om zo het comfort aan boord nog wat te verhogen.
Als van de donderdag op vrijdag het vlootje kreeftvissers arriveert die op huis aan vissen, gaan wij de andere kant weer op richting het Wrak van de UK 2 en wagen de gok om nog iets oostelijker te trekken naar de 6.25 OL. En ook hier is de vangst niet slecht. Ook gewoon van alles wat. En als ik het totaal bij elkaar optel per trek denk ik: dat is niet verkeerd.
We liggen wederom alleen wat te vissen. Het is inmiddels al zaterdagavond, het is prachtig visweer. Iedereen aan boord is ondanks het drukke bestaan tevreden. Dat komt natuurlijk ook door het lekkere eten dat ik meerdere keren per dag op tafel zet. De liefde van de man gaat door de maag en dat klopt ook wel. Ook op een schip bepaalt de maaltijd de stemming aan boord.
Het is ook gezellig omdat – ondanks de nog altijd grote teleurstellende beslissing van de Europese Unie om het pulsvissen te verbieden – we nu toch langzaam dit bedrijfsmatige verlies een plekje hebben kunnen geven en langzaam onze draai weer vinden met een andere vismethode. Er wordt jammer genoeg wel eens vergeten dat besluiten die worden genomen door beleidsmakers echt gevolgen hebben voor vissers en hun gezinnen. Ik kan er dan ook niet bij dat er nog bestuurders zijn die vinden dat wij ons maar moeten blijven aanpassen.
Persoonlijk vind ik dat het pulsverbod niet door de beugel kan. Want die heeft geen ander doel dan de tongvissers en dus vooral Nederlandse vissers dwars te zitten, terwijl de pulsvisserij nota bene precies past in het overheidsbeleid om energie en milieu te besparen. Een radicale ngo, die eigenlijk alle vissers van zee af wil, en in hun kielzog een paar Franse en Britse kustvissers wrijven in hun handen nu honderden vissersgezinnen financieel hard zijn getroffen.
Laat ik maar eens vragen: wie en wat er is nu beter op geworden na het pulsverbod? De antikrachten met hun ideologie gaan intussen door. De focus ligt nu al op een andere groep Nederlandse vissers die in Het Kanaal hun brood proberen te verdienen. Zal het ooit stoppen? Zolang onze overheid zijn spierballen niet laat zien blijven de hardste schreeuwers hun zin krijgen.
Windmolenvervuiling
Het is inmiddels alweer zondag als ik van de schipper van de HD 27 een foto krijg van een stuk grijs polyester wat mogelijk afkomstig is van een blad van een windmolen. Ik had al wel eens een filmpje gezien van een windturbine die uit onbalans raakte en waarbij zijn wieken afbraken en een keer een foto van een collega visserman die een complete wiek in zijn netten had. Maar dit is toch weer iets nieuws en geeft toch ook het bewijs dat er een nieuw soort vervuiling gaande is in de vorm van afgebrokkeld composiet afkomstig van windturbines. Dat is natuurlijk een slechte zaak voor het zeemilieu en onze visbestanden.
Zondagmiddag maken we plannen om naar huis te gaan, ook in verband met een komende depressie die rond maandag- op dinsdagnacht wordt verwacht. Maandag hakken we de knoop door en halen rond 17 uur voor de laatste keer onze netten binnen. We hebben een mooie en gevarieerde vangst aan boord, dus we hopen op een leuk reisje. We besluiten om naar Den Helder te varen, ook om met de komende weersomstandigheden het gehele visgerei te controleren en alle sluitingen en connectors et cetera na te lopen. Er is niets lekkerder om dit in je eigen haven te doen.
Monique
We hebben bijna een etmaal werk om thuis te komen, en dat met redelijk weer. Dinsdagavond 12 oktober lopen we de haven van Den Helder binnen. We lossen onze vis en gaan dan richting onze gezinnen. Monique is blij dat ze mij weer ziet en we kletsen nog even gezellig bij.
Het is voor haar ook een drukke tijd, want ze zit aan het einde van haar opleiding als onderwijsassistente. De volgende dag heeft ze haar examengesprek waarbij zij haar gemaakte verslagen moet verantwoorden en toelichten hoe zij het geleerde wil toepassen in haar werk op school. Ze zag er erg tegenop, maar ik kalmeerde haar. Wees gewoon jezelf en vertel hoe je ‘t zelf hebt beleefd en dat de kinderen voorop staan, en dat is bij ons thuis ook zo.
Daarom ben ik ook zo trots op haar en ben blij dat ze in mijn leven is. Het klinkt misschien wat dromerig, maar we weten als zeelieden allemaal dat onze thuisbasis een sterke stuurvrouw nodig heeft. Als ze mij dan ook woensdag belt met de woorden dat ze geslaagd is ben ik zo blij voor haar dat ze deze niveau 4 opleiding succesvol heeft afgerond, en dat naast haar baan en het besturen van ons gezin.
EMK
Donderdag is mijn eerste vrije dag aan de wal. Maar ook nu is er geen rust, want ik moet nog wat voorbereidingen treffen voor onze aanwezigheid met EMK tijdens de Boer & Burger Brunch op zaterdag op het Neude-plein in het centrum van Utrecht, waar wij samen met de Wieringer visbakkers vis uit gaan delen en in gesprek gaan met de stadsbevolking.
Ik laad ons mooie promobusje vol met allerlei promotiematerialen en spandoeken en regel nog wat andere zaken voor onze aanwezigheid in Utrecht, zoals de vis. De volgende dag gaat mijn wekker al vroeg. Pfff, alweer niet uitslapen. En zo ga ik om half 7 op pad richting Utrecht. Job Schot heeft zich ook al vroeg gemeld en de visbakkers zijn ook al onderweg.
Rond 9 uur zijn we allemaal op de feestlocatie en zetten onze spullen klaar voor de publieksvriendelijke demo. Het is fijn om tussen de boeren te staan en het voelt goed om de saamhorigheid onder de aanwezige agrariërs te zien. Iedereen is vriendelijk en welwillend, ondanks het besef dat we hier zijn omdat we vrezen dat onze bedrijven worden opgeofferd voor overambitieuze beleidsplannen omtrent klimaat en milieu.
Het valt mij op dat EMK geen onbekende is bij de boeren en ik vraag aan een van hen waarom. Deze boer vertelt me dat hij respect heeft voor ons, omdat wij als klein onderdeel van de primaire sector toch van ons afbijten en wij daardoor al heel veel media-aandacht hebben gehad de laatste jaren. De visserij staat op het netvlies van veel mensen ondanks dat jullie maar klein zijn. Ik zeg vol trots tegen hem: denk maar aan die muis en die olifant.
En dat merken we later in de gesprekken met de burgers ook. Zo hebben de visbakkers en hun vrouwen – petje af voor hen – en ook onze EMK-bestuurders goede en zinvolle gesprekken met geïnteresseerde burgers. Het blijkt dat veel mensen aardig wat weten over de visserij, vaak in goede zin. Het is een goede zaak dat wij onze standpunten blijven herhalen. Vissers voor een gezonde zee.
De vis en garnalen vinden gretig aftrek en het publiek stroomt gestadig door. We nemen ook tijd om wat zaken met elkaar te bespreken, de collega’s Jurie Post, Pedro en Jan 33 zijn ook van de partij. En zo was het voor ons allemaal een mooie dag, ook omdat we elkaar weer eens zagen na twee jaar corona-ellende.
BBB
Henk Vermeer van Boer Burger Beweging (BBB) kwam ook nog even langs voor een praatje. Ik ken Henk Vermeer en Caroline van der Plas persoonlijk vanaf de tijd dat ik de boerburgertweet heb gedaan drie jaar geleden. Toen zij mij destijds vertelden dat ze een politieke beweging op wilden zetten was ik gelijk enthousiast en zei tegen hen: als jullie de taal van het volk spreken kun je nog heel ver komen ook. We weten inmiddels wat Caroline in de Tweede Kamer heeft losgemaakt onder de boeren, burgers en buitenlui.
We spreken af dat we elkaar goed blijven informeren zodat zij ook alle onzin die over de visserij de revue passeert in de Tweede Kamer kunnen pareren en van waarheid kunnen voorzien. Het evenement in Utrecht is rond 16 uur afgelopen. We tuigen tevreden de zaak af, nemen een biertje tijdens de evaluatie en gaan tegen zessen naar huis.
Ik wil bij deze alle sponsoren bedanken voor hun bijdrage aan vis en middelen en hoop dat we volgend jaar weer van de partij kunnen zijn tijdens de Boer- & Burger Brunch.
Dirk Kraak, BRA 7
Samen met de Wieringer Visbakkers op de Boer & Burger Brunch in het centrum van Utrecht. (Foto’s: Pedro Rappé)(Foto’s: Dirk Kraak)” alt=””/>In gesprek met Henk Vermeer van de Boer Burger Beweging. (Foto’s: Pedro Rappé)
Bron: Visserijnieuws
