Afgelopen maand werden er 799 rivierprikken overgezet bij de Hezenbergerstuw in de Oude Grift. In het najaar en de winter trekt de rivierprik vanuit zee de rivieren in, een tocht met veel obstakels. Daar moet verandering in komen.

Rivierprik

Niet iedereen is bekend met de prik. De slangachtige vis met een ronde bek en gaatjes als kieuwen is een bijzonder gezicht. Het is een heuse vampier: met zijn bek vol tanden zuigt hij zich vast op andere vissen om zich te voeden met het weefsel van zijn gastheer. In Nederland komen zowel de rivierprik als de beekprik voor. De dieren lijken veel op elkaar en worden tijdens het paaien samen gevonden in nestkuilen. Maar in tegenstelling tot de rivierprik zuigt de beekprik zich niet vast op andere vissen. Er is nog niet veel bekend over deze twee prikken en hun onderlinge relatie. Daarom doet Wageningen Universiteit genetisch onderzoek.

Barrières

Feromonen van beekprikken lokken de rivierprikken het beeksysteem van de Veluwe in. De prikken trekken vanuit de IJssel richting de Veluwe om te paaien. Vroeger was dit goed te doen, maar tegenwoordig vormen stuwen en dijken een obstakel. Honderden zeldzame rivierprikken hopen zich op bij de Hezenbergerstuw in de hoop het Veluwse beeksysteem in te kunnen zwemmen. Zonder hulp lukt dat niet. Daarom zet RAVON zich, samen met waterschap Vallei en Veluwe en de provincie Gelderland, in om zoveel mogelijk prikken te vangen en over te zetten naar de andere kant van de stuw.

Record

In februari van dit jaar werden 799 rivierprikken overgezet. Een nieuw record; in voorgaande jaren kwam de teller niet ver boven de 500 uit. Waar de grote hoeveelheid prikken vandaan komt, is onduidelijk, maar in Nederland is het paaisucces gering. Waarschijnlijk komen de vissen vanuit de buurlanden onze kant op. Het grote aantal geeft echter een duidelijk signaal af: er moet iets gebeuren aan de migratiebarrières. Het waterschap en de provincie Gelderland verkennen momenteel de mogelijkheden om dit migratieprobleem bij de Hezenbergerstuw op te lossen, zodat de rivierprikken in de toekomst zelfstandig naar de paaigronden kunnen trekken.

BRON: Nature Today